[İBRAHİM İNECİK]

yok/İbrahim İnecik

Yok..
Her şeyde Koca bir yok...
Kent'im yok.. Gökyüzü yok.. yıldızlar.. dağlar...Vahalar..
Varlıklar içinde yapayalnız bir.. yok...

Yokluğu oynuyorum bu aralar..
Çok kalabalık yalnızlıklarımın arasından ;Areş gibi Ağıtlar yakıyor Ney'im..
Masamda duran dünlerim..
Yırtık Kağıtlarda yazılan senli Kaderim..
Ve bir kaç su kaplumbağası ömrü kadar sür(e)meyen gülüşlerim..
Papatya kokularıyla sarıp sarmaladığım..
Sevgili..
Sana dair Son cümlelerimi yakıyorum..
Artık bende yokluklar arasında bir Yok'um...

Masallar anlatırdım sana bir zamanlar..
Ada Sahillerinde dolaşırken Göz göze..
Hayalen Uçaklara biner..
tüm dünyayı dolaşır.. sen Şam'a.. ben Beyrut'a uğrar
Savaşlar ortasında sana Karahazer çiçekleri toplardım..
Ve anlattığım tüm hikayeleri kendim uydururdum..
Sonları mutlaka güzel biter..
Mecnun Leyla'ya Kavuşur..
Ferhat Deldiği Dağların ardından Şirin'i bulurdu..
Tüm İmkansızları aşıp.. Zümrüd-ü Anka tüylerinden sana Battaniyeler yapardım..
Sarılırdık her gece düşlerimize.. ve dalardık zemheri gecelerin dibine...
Üşümezdik..
Ruhlarımız bedenlerimizden ayrılır..
Kalp atışlarımız zelzele gibi titretirdi Şehr-i İstanbul'un Masum Fatih'ini..
Her saat başı fethe çıkardım ben .. ayak bastığın sokakları..
Kokunun sindiği duvarları yerle yeksan ederdim..
Deliydim..
Bilirdin..
ha.. Şairdim bide.. En Asi Şiirleri yazar..
Feza'ya çıkar Süreyya yıldızıyla beraber ay ışığında ...
Naat Okur gibi.. Nakış nakış İşlerdim Kulaklarına...
Dinlerdin beni..
Elektrikler Kesilirdi Şehrin Meydanlarında..
Yağmurlar yağar..Karlar düşerdi...
Kimseler kalmazdı dışarda..
Ağaçlardan yapraklar düşerdi..
Hayatın sonbaharıydı sanki...
Öyle bir Gün; Öyle bir saat ve Öyle Bir Ölüm...
ve ; Öyle bir Gidişti ki ..
Sevgili..
Bir Defa Ölmeye Razı Bir Adamı..
Her gün .. Her saat.. her gece..
Mısralarla ateşe Atıp .. Tek Kelimeyle Yağlı urgan gibi sardın bedenini..
Ve acımadı Kalbin..
Yoklukları oynuyorum demiştim ya..
İşte Öyle bir Hikayenin ardından ..
Öyle bir Sevdanın ardından..
Sana dair yokluğumu yazıyoruum...
Herkes var.. her şey var..
Caddeler kalabalık.. Meydanlar Dolu..
Kent'in tüm ışıkları açık...
Kalabalıklar içinde Kalabalık... ve içlerinde tek bir yokluk...
Sen yok..
Hayat yok..
Yarınlarımız yok...
Ve; ben..
Ben yokum sevgili...
Yok..
Senden geriye kalan yokluğun Adıyım ben...
Sevgili...



İbrahim İNECİK