Ey Anneler Âdemleri Âlemlere Verelim...

[enderhafızım]

Ey Anneler Âdemleri Âlemlere Verelim...

Ey Anneler Âdemleri Âlemlere Verelim...

Hafize Çorak


Allah[cc]a hamd ve Resulüne salât ve selam ile…
Günümüz toplumunda kadın ve aile konusunda yavaş yavaş bir bilinç oluşmakla birlikte genele bakıldığında, örf, adet, medya [bazılarını tenzih ederim] gibi uyutucu ve uyuşturucu dış etkilerin de tesiri ve yönlendirmesiyle kadınlarımız maalesef ciddi bir bilinçsizlik içinde. Peki, bunlara karşı alınabilecek önlemler, yapılabilecek bir şeyler yok mu? Tabiî ki var. Her zaman olduğu gibi çözümü yine sorunun içinde aramak lazım. Peki, sorun ne? Sorun; bilinçsiz anne babalar, bilinçsiz eşler ve hoyratça kullanılarak tüketilen koca ömürler. Ömürler tükenir ama bu arada çocuklar dünyaya gelir anneler babalar en iyiyi almak, en güzeli giydirmek, yedirmek konusunda gösterdikleri hassasiyeti maalesef çocuklarıyla ilgilenme, bir birey olarak onlara değer verme konusunda göstermemektedirler. Zaten bu hassasiyeti gösterebilmek için önce iyi yetişmiş bir birey, sonra birbiriyle uyum içinde olan birbirine saygı duyan bir aile olabilmeyi başarabilmek gerekir. Daha aile olmayı bile başaramamış, sürekli hırgür içinde olan bir ailedeki bireylerden de bu hassasiyeti beklemek komiklik olur. Bizler önce karı-koca olarak eş olmayı, birbirini anlamayı, sevmeyi birbirine destek olmayı ve evimizin içindeki negatifleri atabilmeyi başarabilirsek ancak iyi bir anne baba olma anlamında güzel adımlar atabilmişiz demektir. İletişim uzmanı Salih Erdim’in çok güzel bir sözü vardır. “Bir annenin çocuğu için yapacağı en güzel şey babasını sevmesi ve sayması. Bir babanın çocuğu için yapacağı en büyük iyilik çocuğun annesini sevmesi ve saymasıdır.” der.

İnsanlarımızın çocuğa bakış açısı maalesef çok basit. Çocuk doğar, anne bin bir emekle iki yaşına getirir ama ondan sonra çocuklar televizyonların karşısında sihirli dizilere veya bilgisayarların karşısına emanet edilerek anneler komşu oturmalarında, günlerde, ya da sözüm ona birtakım faydalı faaliyetlerde bulunurlar. Bu arada çocuklarının kaybettikleri değerlerden ya da alamadıkları aile eğitimlerinden habersizdirler. Çocuklarımıza tatlı dilli, güler yüzlü, onlarla konuşan, sohbet eden, bunu yaparken de bundan zevk alan anneler olamazsak, bu çocuklar neden bizden uzaklaştı diye bir ömür hayıflanmakla geçirmekten başka çaremiz yoktur.

Onlardan beklentilerimiz her zaman aynıdır. Okuyun iyi bir meslek sahibi olun, kendinizi kurtarın biz yaşlanınca da bize bakarsınız. Yahu biz akıbetimizin ne olacağını bile bilmediğimiz yaşlılığımız için mi çocuklar dünyaya getiriyoruz. Bu kadar basit mi yani… Bu kadar basit olmamalı, bizler çocuklarımızı dünyaya getirirken insanlığa nimet olsunlar, Efendimizin ifadesiyle “İnsanların efendisi insanlara hizmet edendir” buyurmuşlardır. Bu hadis çerçevesinde çocuklarımız insanların hizmetçisi olsun, onların dostu, yardımcısı, tabi bu arada ailelerinin de en iyi yardımcıları olsunlar. Allah’a kul olsunlar, dünyanın amacını anlayıp bu istikamette yaşayan Salihler, salihalar olsunlar diye dünyaya getirmeliyiz. Ancak o zaman bizim için ve çocuklarımız için dünyanın amacı tam olarak anlaşılmış olur. İşte ben bu yüzden “ey anneler âdemleri âlemlere verelim” diye bir başlık attım. Yoksa bu âlemde bizim evladımızın insanlar adına, onların iyiliği ve iyi yaşaması adına bir payı, çabası yoksa olmayacaksa aslında biz pek de iyi evlatlar yetiştirememişiz demektir. Çocuklara bu bilinç bu şuur nasıl verilir. Ancak ve ancak bu bilinçte anne-babalar olarak insanlara değer vererek, insanların işlerini kolaylaştırıp her türlü ihtiyaçlarında yanlarında olarak, çocuklarımıza Müslüman kardeş olabilme yolunda model olarak bunu zevkle yapıp bu hazzı çocukla paylaşarak öğretebiliriz. Yoksa çocuklara bir şeyleri öğretirken karşımıza alarak öğüt tarzı sohbetler ederek aslında kendimizin yapmadığı şeyleri onlara teorik olarak vererek hiçbir yere varamayız. Çünkü çocukların hiçbiri pratiğe yansıyamamış sıkıcı öğütlerden hoşlanmazlar.

Çocuklarımıza ve diğer insanlara muamelelerimizde her zaman yumuşaklığı kendimize şiar edinmeliyiz. Hz. Aişe’den rivayet edilen bir hadis-i şerif’te Resulullah [sav] şöyle buyurmaktadır: “Yumuşaklık bulunduğu şeyi güzelleştirir, yumuşaklığın olmaması ise o şeyi çirkinleştirir.” [1] Yine Cerir b. Abdillah [ra] Resulullah’dan [sav] şu hadisi işittiğini söylemiştir. “Yumuşaklıktan mahrum olan kimse, bütün hayırdan mahrum olur.” [2] Görüldüğü gibi hadis-i şeriflerde yumuşaklık tavsiye edilmiştir. Ama biz çocuklarımıza tam tersini yaparak bağırmak için fırsat kolluyoruz. Onların evdeki tüm hayatlarına ambargo koyuyoruz. Onu oynama, orda zıplama, oyuncak dağıtma vs. Bizim kanepelerimiz, koltuklarımız çocuklarımızdan daha değerli hale geldi. Çünkü dünyanın parasını vererek alıyoruz ve ömrümüzü onların borçlarını ödemekle geçiriyoruz. Bu yüzden çocuklara o odaya girme, kanepede zıplama, bağırma, şunu yapma, bunu yapma diyerek kendimizi ve çocuğumuzu sinir hastası yapmaktan başka bir şey yapmıyoruz. Birazcık çocuğumuza zaman ayırsak, oturup onlarla oyun oynasak, ilgimize olan ihtiyaçlarını karşılasak onlar zaten bu tür şeyleri yapmaya gerek duymayacaklar. Buna rağmen gene de yapabilirler, bunlar çocuktur. Bizler hoşgörülü olup bu kanepede varsın hoplansın, yavrum enerjisini atsın ‘on beş sene kullanmam da on sene kullanırım, sağlık olsun’ demeyi de bilmeliyiz.

Böylece geniş, her şeyi kafasına takmayan, ruhsal yönden sağlıklı ebeveynler oluruz ve sağlıklı, kendisine ve ailesine güvenen çocuklar yetiştirebiliriz. Onlar birer yetişkin olduklarında da Allah’ın izniyle onlarla gurur duyan, fikrimizi sorduklarında onlara yardımcı olan kendi ayakları üzerinde durabilen sendelediklerini hissettiğimizde her zaman onların arkalarında olan bir anne baba oluruz ve böyle bir hayat bize bilinçsizce yetiştirdiğimiz bir çocukla yaşamaktan çok daha güzel gelecektir. Bizim yetiştirdiğimiz çocuğun insanlar için bir nimet olduğunu gördüğümüzde onunla gurur duymanın yanında Allah’a vereceğimiz hesabın biraz hafiflemesi düşüncesi bizi az da olsa rahatlatacaktır. Allah anne babalık konusunda hepimizin yar ve yardımcısı olsun. Gerçekten ihmal edilen bir konu olduğu için bu konuda bir şeyler yazmak istedim. Umarım bu konuda birilerine az da olsa bir farkındalık oluşmasında yardımcı olabilmişimdir. Selam ve dua ile...


[1]Müslim, Birr,78-ebu Davut, cihat,1-Ahmet b. Hanbel,6,58

[2]Müslim, Birr,74,76-İbn Mace, edep,9-Ahmet b. Hanbel 4,362