Yaşın geçiyor, Artık Evlensene!

[enderhafızım]

Yaşın geçiyor, Artık Evlensene!

35 oldum bu gün, hala bekarım.
Mutsuzum, yalnızım ve buruğum.
Bir yanım eksik. Yüreğim boş...

Yalnızlık zor, herkesin ağzında 'evde kalmış kız' olarak anılmak daha zor.
Bazen kendimi suçladığımda oluyor, 20 li yaşlarda niye evlenmedim diye.
Çok seçici davrandım, hep daha iyiye odaklandım ve bu yaşıma geldim.
Şimdide eskisi gibi kısmetim çıkmıyor.

O zamanlar akrabalarım, arkadaşlarım her kısmetime laf bulurdu.
Kimi yakışıklı değilmiş, bana layık değilmiş.
Kimi kısa boyluymuş, kimi şişmanmış.

Kiminin eğitim seviyesi benden aşağılardaymış.
Kiminin annesi cadıymış vs. vs. ile her kısmetimi teptim öylede havalara girdim kimseleri kendime layık görmez oldum.
Böyle seneler seneleri kovaladı.
Bana laf diyenler teker teker evlendi. Hemde benim kısmetlerime söyledikleri şeyler bazılarının eşlerinde mevcuttu.

Akıl herkeste var ama kullanılınca kıymeti var. Ben vaktiyle kullanamadım. Dış sesleri çok ciddiye aldım.
Benim hatamda var yaşadıklarımda.

Birde benim durumda olupta bir şekilde evlenemeyen, kısmeti çıkmayan kızlar var.
Biz istemiyor muyuz evlenmeyi de her seferinde böyle giderse evde kaldın diyorsunuz?
Görünce üzülmüyor muyuz? Evli ve çocuklu çiftleri.
El ele gezenleri görünce yüreğimiz acımıyor mu sanki?
Her sabah GÜNAYDIN diyecek bir nefes aramıyor muyuz?
Her gece ağlaya ağlaya dua da bulunmuyor muyuz?
Kimse, kimsenin ne yaşadığını bilmeden konuşmasın!

Yaşın geçiyor, bu zamandan sonra anne olmakta zor diyorsunuz?
Her çocuk anne deyişinde, bir hüzün kaplamıyor mu içimizi?
Siz hiç elinizi karnınıza götürüp olmayan çocuğunuzu sevdiniz mi?
İnanın yanınızdaki çocuğunuzu sevdiğiniz gibi kolay değil hayali çocuğunu sevmesi.

En küçük kardeşimiz bile evlendiğinde sevincin yanında burukluk yaşamıyor muyuz?
Senden küçükler bile evlendi, bulsana kızım birini derken siz, kardeşi için mutluluk göz yaşlarının yanında kendi yalnızlığınızı
da döktünüz mü, o göz yaşlarıyla?

Yeni evlenen olduğunda, artık sende evlen, böyle giderse kimse seni almıyacak.
Kur artık yuvanı dediğinizde üzülmüyor muyuz sanıyorsunuz?
Hayalimizde kaç sefer yuva kurduk biliyor musunuz?
Kaç sefer gelinlik giydik?
Kaç sefer eşimizle aynı sabaha uyandık, hayallerimizde.

Zor, o lafları duyunca bile içimizdeki hüzünü belli etmemek için sahte gülücükler atmak.
Bir yuva özlemi kurduğu halde, istemiyormuş numarası yapmak.

Nasılsın sorusundan daha çok düğün ne zaman sözünü sormak bıkdırmadı mı sizi?
Olsa zaten söylemez miyiz? Düğünün ne zaman olduğunu.
Olmadığını bile bile sormak, üzülebileceğimizi hiç aklınıza getirmiyor mu?

Birde annelerimiz, ben göremeyeceğim senin evlendiğin günleri deyip ağlamıyorlar mı?
Onu teselli etmek o kadar zor geliyor ki.
Bizim yanımızda belli etmeseniz, üzülüyorsunuz ama, inanın biz sizden çok üzülüyoruz.
Torunum, torunum diye hasret çekiyorsunuz ama biz evlat hasretini çekiyoruz.
Üzülmek ve belli etmek yerine dua edin, emin olun ki bu bizi daha çok memnun eder.
Sizin dışınızdaki herkesten o kadar çok duyuyoruz ki bu sözleri birde annemiz söyleyince daha çok yıpranıyoruz.

Daha evlenemedin mi?
Kimse seni almayacak bu gidişle, yoksa seni beğenen de mi yok?
Teklifte mi yok? soruları inanın bizi bıktırdı. Rahat bırakın sadece dua edin.
Gereksiz yere kelimelerinizi, sorularınızı kullanmayın.
Kendinizi karşınızdaki insan yerine koyup öyle konuşun. Boşu boşuna kalp kırmayın.
Kimsenin arkasından ve önünden hoşlanmayacağı şekilde konuşmayın.
Üzmeyin insanları. İnanın çok üzülüyorlar.
Benim gibi...

Not: Bu yazımı bahsettiğim konuda üzülen kardeşlerimin duygu dünyasını paylaşmak için araştırarak kaleme aldım.

Gülşah D.