insan Olmak/Erkam Taylan

[Erkam Taylan]

insan Olmak/Erkam Taylan

İnsan nedir

İnsanın yaratılışı
İnsanın Dünyaya bakışı
İnsanın Yaratacıya olan kulluk görevleri
Dünden Bugüne değişen insan..

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Erkam Taylan]

Bismillahirrahmânirrahîm
Bir tek, mutlak gâlip, sonsuz kudret sahibi, çok bağışlayıcı olan, gönül ehli ve basiret sahiplerine bir hatırlatma, akıl ve düşünce ehline bir ibret olsun diye geceyle gündüzü birbirine katan ALLAH’a hamdolsun.

Hamdin en yücesi, en üstünü, en şümullüsü ve en mükemmeliyle ALLAH’a hamdederim. Kullarına çok iyilik yapan ve Kerîm olan, onlara çok acıyan ve Rahîm olan ALLAH’tan başka ilâh olmadığına, Efendimiz MUHAMMED sallALLAHu aleyhi ve sellem’in O’nun kulu ve resûlü, sevgilisi ve dostu olduğuna, dosdoğru yola ulaştırıp, en kâmil dine dâvet ettiğine kesinlikle inanırım. ALLAH’ın salât ve selâmı, onun, bütün peygamberlerin, herbirinin inanmış dostlarının ve diğer sâlih kimselerin üzerine olsun.

ALLAH Teâlâ şöyle buyurur: “Ben, cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım. Ben onlardan rızık istemiyorum, beni beslemelerini de istemiyorum” [Zâriyât sûresi (51), 56-57]. Bu âyet, onların ibadet için yaratıldıklarını açıkça ifade eder. O halde onların, yaratılış gayelerine özen göstermeleri, zühd yolunu tutarak dünyanın geçici zevklerinden yüz çevirmeleri gerekir.

Çünkü bu dünya geçici bir yurt olup, ebedî kalınacak bir yer
değildir. Dünya âhiretin bineği olup, kalıcı bir sevinç ve neş’e yeri de değildir. Ayrılık yeridir; sürekli vatan değildir. Bu sebeple, dünya halkının en uyanıkları, ALLAH’a en iyi kulluk yapanlardır. İnsanların en akıllı olanları da zâhidler, dünyaya bağlanıp kalmayanlardır.

ALLAH Teâlâ şöyle buyurur: “Dünya hayatı, tıpkı gökten indirdiğimiz bir suya benzer: İnsanların ve hayvanların yiyeceklerinden olan yeryüzü bitkileri o su sayesinde gürleşip birbirine girer. Nihayet yeryüzü zînetini takınıp rengârenk süslendiği ve sahipleri de onun üzerinde kudret sahibi olduklarını sandıkları bir sırada, bir gece veya gündüz ona emrimiz gelir de,
onu sanki dün yerinde yokmuş gibi kökünden koparılarak biçilmiş bir hale getiririz. İşte iyi düşünecek kavimler için âyetlerimizi böyle açıklıyoruz” [Yûnus sûresi 10

İnsan Olmak Sevda selinde Bir Yaprak olmaktır.
İnsan olmak Yokluktan varlıgı bulmaktır.
İnsan değilmidir,Bir çamur pıhtısı,
İnsan olmak topraktan Suret olmaktır...

İlk Yaratılıştan hammaddesinin Toprak olduğunu unutan insan,Yokoluşun zannıyla düşürken gayeyi İlahinin intizam ve mahkemesinden geçemeyeceği kanı ile Bir Toprak misali savrulup Lodos Rüzgarında Kaybolacağını planlarken,İlahi Adeletin tecellisi öldükten sonra nasıl vuku bulaçagını hesaplayamadı insan...

We İnsan Aldandı..Aldananlardan oldu..

Dünyayı Oyun eğlenceden ibadet sanan hayat tarzını Maddecilik Akımları üzeri kuran insan,Bir fırtına ile imtihana tabi tutuldugunda isyan etmiş,kaderi ilahiyeye Rıza göztermeyip Ahiretini berbat bir cehennem cukuruna rıza etmiştir.İnsan yaratılış gayesinin en açık şekilde sırrına mualim oldugu an ALLAHın (C.C) Yaratmış olduğu en üstün mahlukat sınıfına giriyor,Hayatından Lezzet,imtihanından Şükür ihsan ediyor ve üstün kulları arasına adını yazdırıyor.

Ne zaman ki insan ;nefsine uydu o zaman ki aldandı kabilin kini ile,
Ne zaman ki insan ; Rahmana sıgındı en güzel hediyeleri sundu o zaman kazandı Habilin hissesi ile..

İnsanlık tarihinin ilk adımlarında görüldükü insan bir et parçasından öte değildir.Kardeşine Kıyan Kabilin bir kargadan ders alışı hatadan bir pişmanlık değildir,bilgisizliğin ve kibirin belirtisidir..

We insan aldandı nefsine,heva ve hevesine,İmtihana tabi tutulan insan ilk imtihanı kanlı bir şekilde kaybetmiştir we halen kaybetmektedir.
Yazıklar olsun imtihanını Kaybedenlere...
Yazıklar olsun insanlıktan çıkanlara...
Yazıklar olsun katılaşmış kalblere...

Güzellikler Kainatı yaratan Bütün mahlukatları ve tabiinleri insanın hizmetine sunan bagışlayan ve esirgeyen ALLAH (C.C)dir.Bütün kusur ve hatalardan bizdendir...
Rabbim Hayırla yogrultsun bizi Hayırdanda çıkarmasın temennisi ile..
selam ve dua ile


..
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Erkam Taylan]

İNSAN NEDİR?
Maddecilere göre insan bir avuç topraktır. Topraktan yaratılmıştır. Yeryüzünde yürür, topraktan yer ve toprağa döner!!
İnsan; etten, kandan, kemikten, sinirden, sistemlerden, bez ve hücrelerden oluşan bir kitledir. Karaciğerin safra, böbreği sidik ifraz ettiği gibi, akıl ve fikir de beynin ifraz ettiği bir maddeden başka bir şey değildir.

İnsan, başka yaratıklara karşı önemi ve üstünlüğü olmayan bir varlıktır. İnsan yeryüzünde çok ve çeşitli olan canlılardan biridir. Hatta insan haşerat, sürüngen ve maymun cinsindendir. Ancak şu kadar varki, insan, zamanla “tekamül” etmiş ve bu şekli almıştır.
İnsanın, üzerinde yaşadığı bu yer (Dünya) ise, sayıları milyarlara varan büyük sistemlerden sadece biri olan güneş sistemine dahil küçük bir yıldızdır.

Birçok ayetlerde ve çeşitli şekillerde Kur’an, İnsanın ALLAH’a, ALLAH’m da insana yakm olduğunu açıklamıştır. Bu sıkı yakınlıktır ki, din ticareti yapan ve kendilerini ALLAH’ın geniş rahmet kapısına perdeden aracıların masallarını çürütmüştür. ALLAH bilir ki, bunlar yalancıdır.

Cenab-ı ALLAH, Kur’an-ı Kerimde şöyle buyunyor:
“Kullarım sana benden sorarlarsa, muhakkak ki ben çok yakmım; bana dua edince,dua edenin duasınm kabul ederim”. (Bakara: 2/186)

“Doğu ve batı, her yer Cenab-ı ALLAH’mdır. Hangi tarfia yönelirseniz, orası ALLAH’a ibadet yönüdür”. (Bakara: 2/115)

“And olsun, insanı biz yarattık ve nefsinin ona ne vesveseler verdiğini de biliriz; biz ona şah damarından daha yakınız”. (Kaf: 50/16)

“Herhangi bir üç sırdaşın, bir fisıltısı oluyur mu, mutlak 0 (ALLAH) dördüncüleridir; beş kişinin oluyor mu, muhakkak 0, altmcılarıdır; bunlardan daha az, daha daha çok oluyor mu, muhakkak 0, her nerede olsalar, onlarla beraberdir”. (Mücadele: 58/7)

Resulullah (s.a.v.) de aynı manayı bir kudsi hadiste şöyle pekiştiriyor:Kulum bana hüsnü zanda bulunursa öyleyim. Beni ararsa yanındayım. Eğer beni içinden anarsa (zikrederse) ben de onu içimden anarım. Eğer beni bir topluluk içinde zikrederse, ben de onu daha iyi bir topluluk içinde zikrederim. Eğer bana bir karış yaklaşırsa, ben de ona bir arşm yaklaşırım. Eğer bana bir arşın yaklaşırsa, ben de ona bir kulaç yaklaşırım. Eğer bana yürüyerek gelirse, ben de ona koşarak gelirim” 16
(16) Buhari.

İşte insanın, ALLAH katındaki yeri budur.

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Erkam Taylan]

İnsanın bende çağrıştırdığı ilk kelimedir eksiklik...

İnsan eksiktir, zayıftır ve muhtaçtır.

Bu insan için, insanlık için bir olumsuzluk değil, gerçekliktir ve gerekliliktir.

İnsan cahildir, unutkandır, nankördür, acelecidir...

İnsan hemen olanı gelecekte olana tercih eder...

İnsan darda kalınca dindarlaşır, rahata erince dünyevileşir...

İnsan malı ve nesli ile övünür...

İnsanın adalete de zulme de kabiliyeti vardır, iyiyi de kötüye de açıktır.

İnsan akıl sahibidir, içinde bir ruh taşır...

İnsan herşeyin önüne serilmesini ister...

İnsan cimridir. İnsan hırslıdır...

Ve insan iyiliğe açıktır...

Bir damla sudan, balçıktan, kuru çamurdan yaratıldığı halde kibirlidir, gururludur...

İnsan bazen anlamaktan bazen da anlaşılmaktan korkar.

İnsan gizemi sever...

Azimlidir insan...

Umuda olduğu gibi umutsuzluğu da hızlı kapılır.

İnsan genellikle yanlış dostlar edinir ve tekrar tekrar yarı yolda kalır.

Ve insanı ALLAH yarattı...

En güzel surette yaratıldı insan...

Bir ayette "İnsan iyilik istemekten usanmaz" deniliyor.

Buna rağmen kolayca aldanır insan.

Bilmekle inanmak, bilmekle yaşamak farlı şeylerdir.

Biliriz ama her zaman idealimizdekini yaşayamayız, buna irademiz yetmez, ruhumuz zayıf düşer, fikrimiz bulanır, yolumuz kararır...

Gerçeği bilsek de aldanıyoruz, gerçekten haberimiz olmasa da aldanıyoruz.

Bildiğin gerçeğin hakkını verememek de aldanmaktır insan için.

Çünkü insan için dikey yolculuk hiç bitmez..

İnsan yol yorgundur.

Ve insan vicdanlıdır...

Tövbekardır, hatadan, günahtan dönmek de ister.

İnsandan peygamber de çıkar firavun da...

Ve insan ALLAH'ın halifesidir.

Biliyoruz ki "sorumluluğu" insan yüklendi.

"ALLAH insana şahdamarından daha yakın" diyor Kuran ve insanı anlatmaya devam ediyor;

"İnsana bilmediklerini ALLAH öğretti ancak insan azar." Ardından insanın başına gelebilecek büyük bir felaketi haber veriyor;

"İnsan ALLAH'a karşı düşman oluveriyor."

İnsan üzerine Kuran bilgisiyle düşünmek..

Ne kadar da zormuş insan olmak...

[Erkam Taylan]

"İnsan, başıboş bırakılacağını mı sanıyor" diye adeta haykırıyor Kuran.

Biliyoruz ki, insan zarardadır.

İnsanız ve zarardayız... İnsan olamadığımız kadar zarardayız.

Kuran'da "insan" adı verilmiş bir sure var. Bu sureye Dehr suresi de deniyor, Dehr zaman manasına gelir. 31 ayetten oluşuyor ve "gerçek şu ki" diye başlıyor.

Elbette insan ile zaman arasında bir ilişki var.

İnsan imtihandadır ve insana bir zaman, süre verilmiş...

ALLAH "büyük eseri" olarak insanı muhatap alıyor.

İnsan ALLAH'ı hem sevmeli hem de ALLAH'tan korkmalı.

İnsanı içindeki o büyük sevgi tutar.

ALLAH sevgisi, ALLAH'a isyandan, O'na muhçup olmaktan korur insanı...

Sevme potansiyeli ile insan sevilecek "Büyük gücü" bulduğunda kalbinden arınmaya başlar...

Gerçek sevgi insana edep yükler, insan edeple ağırlaşır...

Yeniden düşünmek için, ağırlaşmak için, "İnsan" suresinden bazı ayetleri sıralıyorum...

"Gerçek şu ki, insan (henüz) anılır bir şey değilken (yaratılmamışken) üzerinden uzunca bir zaman geçti."

"Şüphesiz biz insanı, karışım halindeki az bir sudan yarattık ve onu imtihan edeceğiz. Bu sebeple onu işitir ve görür kıldık."

Şüphesiz biz onu (ömür boyu yürüyeceği) yola koyduk. O bu yolu ya şükrederek ya da nankörlük ederek kateder."

Devamındaki ayetlerde ahiret hatırlatılıyor, iyileri ve kötüleri bekleyen akıbetten haber veriliyor.

Her insanda bir miktar akıbet endişesi vardır ve olmalıdır.

Bu kiminde dünya ile sınırlı kalır, kiminde dünyayı aşar, dünyadaki yaşayışı şekillendirir ve ahiret endişesine kadar ulaşır...

ALLAH kullarının, asık suratlı, çetin bir günün azabından korkup kendisine sığınmalarını istiyor ve anlatmaya devam ediyor;

"ALLAH da onları o günün kötülüğünden korur ve yüzlerine bir aydınlık ve içlerine bir sevinç verir."

Sabredenlerin cennet ve içindekilerle mükafatlandırılacağını anlatan ayetlerden sonra sure şu ayetlerle bitiyor;

"Sabah akşam Rabbinin adını an."

"Gecenin bir kısmında ona secde et; geceleyin de onu uzun uzadıya tespih et."

"Şunlar (inanmayanlar) dünyayı tercih ediyorlar ve çetin bir günü arkalarına atıyorlar."

"Onları biz yarattık ve eklemlerini (birbirine) biz bağladık. Dilediğimizde (onları yok eder) yerlerine benzerlerini getiririz."

"İşte bu bir öğüttür. Dileyen, Rabbine ulaştıran bir yol tutar."

"ALLAH'ın dilemesi olmadıkça siz dileyemezsiniz. Şüphesiz ALLAH hakkıyla bilendir, hüküm ve hikmet sahibidir."

"O, dilediği kimseyi rahmetine sokar. Zalimlere ise elem dolu bir azap hazırlanmıştır."

Yukarıdaki 'insan' biziz...

Yaratan bilir...

İnsan için kurtuluş ve gerçek huzur o bilgiye talip olmaktır...

Bunun da kendince bir usul ve adabı vardır.

Yaratıcısını bilmeyen insan aldanır...

Aldananlar da hayatı şekvayla tüketirler..

Biliyor ve inanıyorum ki, vahiy hem aklı hem de ruhu aydınlatır.

İnsan, bütün bu bilgileri ilim ederek kalmamalı, hikmete ulaşmaya gayret etmeli ki, anlasın ve aldanmaktan kurtulsun.

Anlamak anlaşılmaktan daha hayati önemdedir insan için.

Mahiyetini anlamak... Kendisini anlamak... Varlık serüvenini anlamak... Yolu ve yolculuğu anlamak... Varlığı ve yokluğu idrak etmek...

ALLAH'ı bulmak...

"ALLAH'ı bulan neyi kaybeder, O'nu kaybeden neyi bulur" diyor bulanlar...

Hikmetle bakmayınca bu alemde pek de bir şey anlaşılmıyormuş...

İnsan yaradılış itibariye tedirgindir, muhtaçtır, eksiktir, zayıftır, ürkektir...

Ama insan ALLAH'a muhtaç olduğunu idrak ettiğinde, yani Ona kul olduğunda her şeye kul olmaktan, her şeyden korkmaktan kurtulur...

ALLAHım; Bize seni anlayacak ilim, bizi sana götürecek irfan, hikmet ver, bize seni isteme iradesini bağışla...

ALLAHım; Korkunu da sevgisini de esirgeme kalbimizden.

ALLAHım; Yaradılışımızdaki imtihan maksatlı eksikliklerimizi, bize vereceğin hidayetle gider, yaşayışımız istikamet bulsun

[İslaminesil]

KAF 16,17. Ayet
Andolsun insanı biz yarattık ve nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz. Ve biz ona şah damarından daha yakınız. (50/16)

[nurşen35]

[nurşen35]

Kuvvetli insan, kendi kendini yenen insandır.


Hadis-i Şerif

[Erkam Taylan]

Bir İnsan Anlamadı Bizi

İlahi buyruk böyleydi; İnin oradan
Adem ve Havva ile geldik asil diyardan
Şeytan dedik, sınav dedik,gurbet dedik,
İblis bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Bin yıl anlattık belki anlar diye,
yeniden kurduk dünyayı, bindik gemiye
Sel dedik, tufan dedik, Nuh dedik,
sular bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Dolaştık durduk Ortadoğunun çöllerinde,
put kırdık bayramın orta yerinde
Hacer dedik, İsmail dedik, İbrahim dedik,
ateş bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Yusufla çıktık ortaya Mısırdan,
Ademin ruhunu üfledik zindandan
Züleyha dedik, rüya dedik, hazine dedik,
kuyular bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Kırk bin köleyle denize sürdük atımızı,
kırk yıl çöllerde aradık andımızı
Tur dedik, asa dedik, Musa dedik,
denizler bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Kölelere yalvardık yedi kuşak,
dost aradık bucak bucak
Sofra dedik, mihrap dedik, Zekeriya dedik,
ağaç kovukları bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Süleymanla taht kurduk Kudüse,
karıncaya sorduk içini döktü bize
Baston kuruttuk, Belkısı çağırdık, hüdhüd dedik,
kuşlar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Daha bebekken konuştuk, çaredir sandık,
12 dostla karanlığı sıvadık
Ruh dedik, Meryem dedik, İsa dedik,
çarmıhlar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Güneşe yol aradık çoluk çocuk,
çok yangınlar söndürdü bu soluk
Ashab-ı Kehf ile yine onu sorduk,
Ölüm dedik, düğün dedik, koç dedik,
alevler bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Şehre çıktık yedi gençle,
yine başkaldırdık Ashab-ı Kehfle
İlah dedik, Rab dedik, en büyük dedik,
mağaralar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Dağda koyun güdüyordu Ahmed,
mağarada oku dedi ona Es-Samed
Kalemle yazdık, kitabı okuduk,
yeniden bismillah dedik,
çobanlar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Aba altında titriyordu büyük adam,
dosta açıldı ilk yürek ve gam,
feda olsun sana anam ve babam
Haticeyle tutuştuk,Aliyle çoğaldık,
namaz dedik, din dedik,
obalar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Gezindik ağıllarda,
gölgelendik ağaçlarda,
Erkama gizlendik, Safaya çıktık
Bağırdık Ukazda,
imza ile tebşir ettik, tevhid dedik,
pazarlar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Çadır çadır gezdik çölleri,
terk ettik arka kapıdan nice illeri
Gifara girdik, Ebu Zer dedik,
yol kesene insaf dedik,
eşkıyalar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Ne söylüyorsan doğrudur dedi bir adam,
ışığın yüreğinle saçılsın işte küçük adam
Sana canım feda bırak beni soksun yılan,
mağaradan mehtabı seyrediyordu ışık adam
Dost dedik, kafi dedik,
örümcekler bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Bir evde kırk kişiyle basıldık,
gelene kalsa kalacaktık,
sarsıldı adem ben de sizdenim artık
Ömerle dirildik, Kabeye yürüdük, Allahu Ekber dedik,
sokaklar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Anlamadılar bizi, ne ev kaldı, ne ocak,
çıktık yola ancak hesap sorulacak
Yurt dedik, hicret dedik, devlet dedik,
çöller bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Şarkılar nağme oldu,üzerimize ay doğdu,
beklemedik bize bir hal oldu, şehre sığmadık
Biz geldik, kardeş dedik, Ensar dedik,
develer bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Bölüştük ne varsa ekmeği aşı,
harç yaptık şehre sevgiyi barışı,
bağrımızdan çıktı Bilalin haykırışı
Hayyealesselah dedik, hayyealelfelah dedik,
hançereler bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Üç yüz on iki kişiyle ovaya çıktık,
yenilsek belki bir daha olmayacaktık
O gün toprağı titrettik Lehül mülk dedik,
kılıçlar bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Bu yıl Mekkedeyiz dedi peygamber,
kalktık bir kere ya kılıç ya zafer
Dört koldan girdik şehre birer birer ,
bir asa devirdi putları teker teker
Kabe bizim; işte devrim,
La ilahe illallah, lehül hamd dedik,
taş heykeller bile anladı da bir insan anlamadı

Bilmiyorum belki bir daha çıkamam buraya,
işte sırtım hakkı olan gelsin almaya
Hazırlan dedi Cibril,
karardı mehtap, geride birkaç kap ve bir kitap
Hayır gidemezsin, kim gitti derse vurun
Heyyula Yemuddur yaşayan yerinize oturun
Refiki ala dedik, alemlere rahmet dedik,
kara toprak anladı da bir insan anlamadı bizi

İşte bilekler, işte yürekler,bir de anam ve atam,
çaharyer güzin dost oldu dört güzel adam
Ebu Bekir dedik, Ömer dedik, Ali dedik, Osman dedik,
taş yürekler bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Düştü sahraya susuz Hüseyin,
çatladı toprak, sızladı Ruhul-Emin
Yine kalktık ayağa,
Yol dedik, sünnet dedik,
ayyaşa haram, dalkavuğa onur dedik,
Su, su dedik,
Kerbela bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Endülüsten Buharaya yol dizi dizi,
dağlar ovalar hepsi bilir bizi,
aynı kelimeyi söyledik Ademden beri
Allah dedik, Resul dedik, kitap dedik,
hesap dedik, mizan dedik,
kıyamet dedik, adalet dedik,
Ahlak dedik, ayıp dedik, günah dedik,
onsekiz bin alem bile anladı da bir insan anlamadı bizi

Bir yanardağdık, tekrar patladık patlayanda,
yetmişdokuzda geri döndük Süreyyadan dünyaya
Hep aynı kelimeyi söyledik arza ve semaya,
Allahu ekber dedik Sübhanallah dedik,
Bak zulmedenleri nasıl bir inkılap ile devirdik
İbrahim , Musa, İsa ve Muhammed’le geldik,
bütün dünya anladı da Şahlar, padişahlar anlamadı bizi,

Bin yıldır Anadoluyu ördük ilmik ilmik,
biz bu ülkeye Kabeden geldik
Yurt dedik , sevdik Diclesini Fıratını,
burdaki ihaneti inan başka yerde görmedik
Nemrud burda çıktı karşımıza bu sefer,
ne Allah diyor ne peygamber
Yetiş ey İbrahimin ruhu,
heyhat ne İbrahim geliyor , ne peygamber
Ey ayağa kalmaya bekleyen Sakarya,
İbrahimin ruhu ne iner Kenan’a ne de Urfa’ya
Tut elinden kitabın, aşk sen de ruh onda,
Hep aynı kelimeyi söylemedik mi put panayırlarında
Allahu Ekber dedik, La ilahe illallah dedik,
bak zulmedenleri nasıl bir inkılap ile devirdik,
ülkemin tüm nehirleri anladı da
Bir Sakaryam anlamadı bizi,
bir de en kara en kara…

İhsan ELİAÇIK

[Erkam Taylan]

İNSAN olmak;
Bir bedene göze, kulağa, ele, ayağa sahip olmak değildir,
Çünkü bu özellikler hayvanlara da verilmiştir.
İNSAN olmak;
MERHAMET yüklü bir YÜREĞE,
İNANCI kuşanmış bir VİCDANA,
VAHİYLE arınmış bir KALBE,
ÖZGÜRLÜĞÜNÜ kaybetmemiş bir AKLA sahip olmaktır.