efsunlu....

[medinelii]

efsunlu....

Efsunlu…
Çok yorgunum ama birkaç kelamı şu dünyadan esirgemeyeceğim.
Dinlemek istese de istemese de anlatmak için hep bir kırıntı sesini duyuracak bana.
Ekseriyette asla uykumu bırakacak değildim. Kıraçla bir geceye merhaba dedim bu gece. Yıldızlarda kayar diyor… Onlar mı durdu bu dünya da… Onlarda kaydı. Bir yudum su gibi duru bir mevsimi geri de bırakmayalı, ah bu yaz ne güzeldi, demeyeli bir hayli zaman oldu. Olsun şikâyetçi değilim belki bu yüzden sıcaktan dolayı beynim kaynamadı, belki bu yüzden en yorucu günlerde kendime yaşama fırsatı vermeyi çok görmedim. Duygudaşlığım üzerimde bu gece yansıtabildiklerim içimde patlayan korlardan sadece küçük birer parça… Ben bu parçalara “küpelik” parça diyorum. Öyle ya kulağa takacağız bu kor parçalarını… Can acıyacak kulak delinirken bir o kadar mutlu olacağız ama, durup da bakarken için, için yanarken bir tek yüreğin sızlayacak… Kimse bilmeyecek içine akıttıklarını. Yaranı gözyaşlarınla kapatacaksın. Suskunluk payın çok olacak elbet. Susacaksın susabildiğin kadar. Ama sonra belki çok sonra kimileri küpelerinin güzelliğinden bahsedecek… Çektiğin acılar, o, iç yangınları birer efsun gibi yayılacak. En kor günlerde, keskin bıçağın tenle teması sırasında sen geleceksin akla… “seninde kulağına küpe olsun” demelerin silecek yanaklardan süzülen kandamlalarını… Bir diğer patlamaları engellesin diye, sevileceksin sustuğun, yandığın kadar… Sade bir mektup almış gibi huzur doluyum. Nedenini bilmediğim ya da bilip de kimseyle paylaşmamaya çalıştığım bir mutluluk iliklerime kadar işliyor. Şatafattan uzakta, “oh be dünya varmış” dediğim kısımdayım. En çok bugün yalnız olmadığımı anladım. En çok bugün ne kadar şanslıymışım dedim. Bugünü “gün” yapan sanırım yine içsel fırtınalarım oldu. Gençliğin yudumladıklarını hangi süzgeçten geçireceğim bilmiyorum ama şunun farkındayım ki iblis kibrini içinde tutamadığı için şeytan oldu. Firavun belki duygularını kontrol edebilseydi, affedilebilme olasılığı olacaktı… Duyguların mahremiyetini zaten geçici olan dünyaya hediye etmek akıl karı gibi görünmüyor. Tam Da bu nokta da bugün Mahremim hiç bu kadar anlamlı gelmemişti bana ve hiç bu kadar bana ait, hiç bu kadar bana özel olmamıştı… Bazen paylaşmamak lazım kimseyle… Bazen sukut orucu tutmak gerekir Hz. Meryem gibi… İşte o zaman kimin yüzünün güneşe dönük, kimin okyanus misali derin olduğunu anlıyor, belki sende nasipleniyorsun o derinlikten… Nitekim orucun iftar vakti de gecikmemeli… Tam “Allah u Ekber” dediğinde açacaksın orucunu… O zaman da anlayacaksın kimin hurma, kimin süt olduğunu… Denemekten ne zarar çıkar, denememek için yediğin korkudan başka. Her gün bir önceki küpemin rengine bakıyorum, modeline… Bugün bu renk ne kadar da tatlı geldi gözüme… Yadırgamadan, kim olduğunu düşünmeden sevebilmek birilerini… Allah için, Allah ile ve Allah adına… Ne de güzel yakıştı kulağıma… Allah için sevmek, Allah ile sevmek, Allah adına sevmek… Son sözün, son haceti; Şu dünyaya onu yaşamak için gönderildiysem, her şeye rağmen onu yaşamaya hazırım, demek oluyor velhasıl…

Tuğçe Abacılar