Babama Sordum, “Baba, Neden On Bir Çocuk?”

[EyMeN&TaLhA]

Babama Sordum, “Baba, Neden On Bir Çocuk?”

Silifke’de doğdum, büyüdüm; on bir çocuklu bir ailenin on bir numaralı çocuğuyum. Sürekli sıkıntı çekerek okudum; kendimi bazen şu kişiye, bazen bu kişiye sığıntı hissettim. Üniversitede bir gün cesaretimi toplayıp, babama sordum: “Baba bu çocukları nasıl okutacağını hiç düşünmedin mi; neden on bir çocuk?”

Babam hiç düşünmeden cevap verdi; “Oğlum her bir çocuk rızkı ile doğar.!”

Babam öfkelendiği zaman öfkesinin farkına varma, o öfkenin öyküsünü anlama ve ondan sonra düşünerek davranışını seçme gibi bir huyu yoktu.
Rahmetli 86 yaşında öldü, ama böyle bir olgunluğa hiçbir zaman gelemedi.

Ben kendim şimdi 77 yaşındayım ve kendimi anlamak için öfkemi anlamam gerektiğini artık anlamış bulunuyorum. Ama çok güzel insanlara azap çektirdim ve azap çektirdiğimin farkına bile varmadım. Acaba, “Öfkesinin farkına varan, anlayan ve ondan sorumluluk alarak yöneten bir aile ortamında yetişseydim,” diye düşünmekten kendimi alamıyorum.

Babam babası o beş yaşındayken ölmüş, kendisine örnek alabileceği sorumluluk sahibi, olgun, seçimleriyle yaşayan şahsiyet olmuş yetişkinler arasında yetişememiş. Onu çok iyi anlıyorum.

Aşağıdaki yazıyı okuyunca bunu yazanın babam gibi biri olduğunu görüyorum; ama o anne. Okuyun: (çocukla ilişkide ana babanın önce kendi öfkesini anlaması gerektiğini söyleyen yazıma cevabı)

"Ya bir iki yorumu okudum da! Evet, çok haklısınız, bunu kendimizde bulmalıyız; falan filan diyen çok. Yaw kardeşim, 3 çocuğun yükü üstüme öyle biniyor ki; kızdığım zaman oturup onu sindirip bide ona nasıl davranacağımı düşünemiyorum. O çok haklısınız diyenler; çocuğunuzun biri, “acıktım” diye ağlarken, onu doyurmaya çalışırken diğeri, elindeki reçel kavanozunu halıya yayarken, öbürü bi taraftan çişini tuvalete yetiştiremediği için halıya işerken görüyorum ben."

Bu anne evdeki durumdan çocukları sorumlu tutuyor ve kızıyor. Babamın çocukların rızkından ve eğitiminden kendini hiç sorumlu tutmadığı gibi, üç çocuk ve o çocukların evde yaptıklarından bu anne kendini sorumlu tutmuyor.

Nesilden nesile aktarılan “ben sorumlu değilim, onlar beni kızdırıyor!” anlayışı.

Doğan Cüceloğlu (18.03.2015)