Aşk-ı Kübra/İbrahim İnecik

[İBRAHİM İNECİK]

Aşk-ı Kübra/İbrahim İnecik

Sığ bir Suydu..
Düşüyordum hayattan..
İçime Gömdüğüm acı yanlarımı Gülümsüyorum artık..
Hüzünlerimi kalbine.. Masum kentimi Gözlerine armağan ediyorum..
O gidiyordu..
Gitmek için gelmişti ..muamma olan hayatıma..
Gidecekti o..
biliyordum ama olsun bi kere gelmişti..
Fatih'ten Gelmişti..
Haliç'ten gelmişti..
Balat'tan..
O sarı Binadan..
siyah beyaza bürünmüş hayatıma en alımlı yanıyla gelmişti..
Fatih'in Sokaklarında.. sol yanımdan vuracaktı..
Yüzüme böylesi bakmamalıydı..
Anlamalıydı Bendeki O büyük aşkı...
İzin almadan girmişti hayatıma ..Apansız ve anlamsız..
Sorulardan ve gerçeklerden korktum..
Sadece ikimiz olabilecekmiydik hayatta..
Cümlelerine Bakıyordum..
hep bir anlam bir Mana Arıyordum..
gözleri bana bakarken .. göz bebeklerinde başkasını saklıyordu..
Neden Var olan Aşk'tan Yok olan bana Yol açıyordu..
İçimden Soruyordum Yâr..
Biriktirdiğim Güllerimi Haliç'e savururken..
Başladığımız yerde kalıyordum..
Büyük Ada'ya..
Mimozaya giderdik..
Başımı omuzlarına Yaslar ve öylece bakardık ..
Yüzü Gözlerimde kalırdı..
korkularım içimde..
En masum En soylu Ve an Aşk olan Cümleleri Kuruyordum Kırık Dökük Mısralarıma..

Yollar.. demiştim hani..
Yollar.. sensiz fakir ;Hakir.. Hüzünlü yollar...
Gülmüştü bana .. en yabancı gülüşüyle..
Gitmek için gelmişti bana çünkü..
Sende Gideceksin Benden; Biliyorum diye söylemiştim; Sevgili..!!!
Hayatıma Acı bir Ket vurup ;sol Yanımı Felç edip Gideceksin demiştim..
Ve Gittin...
Ölüm Var Ayrılık yok ey sevgili...
Bu kentte En çok Seni Sevdim..
Hayatımda en çok seni özledim..
En hasret kaldığımda sendin..
Vuslatta Sen.. Gurbette sen Sıla'da sen...
Ömrümün Aşk-ı Kübra'sıydın..
Ve En acıyan yanım oldun..
En kanayan Düşüm ..
Uçurumum oldun..
Ellerini bekledim .. düşerken ..
Hani Çocuğun kadar Sevdiğin beni; Tutmanı bekledim...
İsimsiz Ve zalim bir yokluğa itildim gözlerinden..
Sevgili..
Gitmek için gelmiştin bana..


Geldiğin gibi oldu gidişin..
Adın Gibi Büyük ..ve Sırat kadar Çetin..
Sessizliğe büründü önce tüm zerrelerim.
Gelemedim Kendime.. En adamsı Yanlarımla..
En senli Düşlerimle ve en imanlı aşk'larımla Düştüm Yoluna yâr..
Haliçte Yürüdüm .. geçtiğimiz sokakları arşınladım..
Ayak bastığımız kaldırım taşlarını takip ettim.. Daruşşafaka'ya çıktım.. Kapına geldim....
Pencerenin dibindeydim .. Durdum ve seni bekledim..
Camdan akis edecek yüzünü görmek istedim..
Sesini duymak istedim...
Güvercinler çığlık çığlığa havalandı..
Fatih Camiinden bir Sala yükseldi...
içim titredi...
Ve anladım Sen Gitmiştin...
Ben yinede bekledim..
Aşk-ı Kübra’yı bekledim..
Ama sen Gitmek İçin Gelmiştin...
Hiç Kalmamacasına..
kaçarcasına.. Bu kenti Ve beni Terk Ettin..




Kendim için yaktığım ateşlere giriyorum her gece..
Bitiyorum geceyle beraber..
Her sabah tekrar ölmek için doğuyorum..
Her Doğduğum an sen oluyorum ..
Ve ölüyorum..
Gitmek İçin Gelmiştin bana..
Ama Bilemedin mi Sen Bana Aşk DEğildin..
Aşk-ı Kübra idin..
dağ gibi..kaya gibi.. Güneş gibi kubbe-i Sahra.. Gibi ..
Yıkılmaz ! Bİtmez !Tükenmez.. Bir Aşk-ı Kübra..
Ama Gittin İşte..
Gittin..
Sen gittin..
Yâr.. Gitti.. Masal Bitti...
Geriye En Yalnızından Aşk-ı Kübrâ 'ya Düççar olmuş Bir Adam Kaldı...
BAŞI VE SONU BELLİ OLMAYAN BU AŞK.. ÇARESİZ KALDI....

İbrahim İNECİK