Cibrilin Kanatlarıyla İnenNur

[YaŞuHa]

Cibrilin Kanatlarıyla İnenNur

Cibrilin Kanatlarıyla İnenNur
Yüce Allah kullarına yaklaşmak için sayısız imkanlar sunmuştur.Peygamberler, kitaplar, özel günler, geceler, belirli vakitler..... vs. gibi fırsatları bizler için varetmiştir. Biz kullara da bu fırsatları en iyi şekilde değerlendirerek O’na yaklışmak ve dost olmak yakışır.
O halde amentünün esaslarıyla“Değer bilmeye, Dost olmaya” çalışmakla başlamalı... Evet, çalışmak... çalışmak, çalışmak... Aklı çalıştırarak, fikri besleyerek, elleri kullanarak, kalbi hissiyatla, gözle, kulakla, ayakla .... vs. nasıl çalıştırabiliyorsak...
Öyleyse Cibril’in kanatlarıyla inen nur’u iyi kavramalıyız; Fatiha’dan Nas’a kadar...
Nasıl ki insan sevdiği için her türlü çabaya ve fedakârlığa razı oluyorsa; biz müminlerde emanet olarak telakki ettiğimiz ve önümüze bir sorumluluk olarak yazılan dinimiz için (Maide 3) her türlü bedeli ödemeye razı, hazır olmalıyız.Zira dostluk sevgi ister, emek ister, fedakârlık ister; İbrahim gibi, İsmail gibi, Musa gibi,Harun gibi ....vb. Evet İbrahim gibi tevekkülü, İsmail gibi teslimiyetçi...NİSA 125 “Bütün benliğini Allah’a teslim eden daima iyilik yapan ve her türlü batıldan yüz çeviren, İbrahimin inanç sistemine içtenlikle uyan kimseden, daha iyi din sahibi kim vardır? Allah,İbrahim’i kendisine dost edinmişti.”Evet, Allah (c.c.) İbrahim’i kendisie dost seçmişti. Ancak akıllara şu soru geliyor.Acaba İbrahim bu dostluk için hangi bedelleri ödedi?
Herkes bulunduğu konumu bir bedel ödeyerek elde etmiştir.İşçisi, memuru, doktoru, öğrencisi... vs. hasılı her sıfatın bir bedeli ödenmişti, ödenmeye de devam ediliyordu. O halde müslüman olmanın bir bedeli yok muydu? Müslüman kimliğinin bedeli neydi?Müslümanım diyerek kendini tanımlayanlar bu kimliğe bir bedel ödemişler miydi yoksa sadece kuru bir iddia mıydı? Yoksa insanlar“iman ettik demekle bıra.......... vereceklerini mi sanıyorlar?” “O en güzeline tabi olmayacaklar mıydı?”Ya da İslamım, müslümanım, en çok Allah’ı seviyorum demekle ne derece samimiydiler? Seviyorum diyebilmek bu kadar kolay mıydı? Dost olmak bu kadar basit ve bedelsiz olabiliyor muydu? (Ankebut 10).
Elbette değildi.Çünkü sapan taşlı çocuklar boş yere can vermiyorlardı, analar bağrına taş basıyor, ne için, kim için diye sorgulamalı, düşünmeli... Bir genç üzerindeki bombanın fünyesini neden çeksinde param parça olsun dersiniz. Ramazan aylarında, yazın kavrulan sıcağın da soğuk bir su içip dinlenmek varken kimilerinin yüreklerini yakan aşk ne aşkıydı.Ya da kış soğuğunda sıcak bir çay yudumlamak varken neden aç ve susuz olmayı tercih ediyor bir mümin.ENFAL 2-3-4 “Gerçek müminler o müminlerdir ki, Allah anıldığı zaman kalpleri ürperir; karşılarında ayetleri okunduğu zaman imanlarını artırır ve Rabblerine tevekkül ederler.
O kimseler ki, namazı dürüst kılarlar ve kendilerini rızıklandırdığımız şeylerden başkalarına dağıtırlar.
İşte gerçek müminler onlardır! Onlara Rabblerinin katında dereceler vardır.Mağfiret ve güzel rızık vardır”
Allah (c.c.) “mümin izzet ve onur sahibidir” der.Bu şerefe mümin çalışarak, bedel ödeyerek tevekkülle, teslimiyetle, safvetle kısacası en güzel şekilde itaatle...
İşte dostluğun ölçüsü budur, sevmek ve dost olmak budur.
O ne yaptığımızı, ne hissettiğimizi, bizi bizden daha iyi bilmekte.Biz de Rabbimizin bize sunmuş olduğu fırsatları en iyi şekilde değerlendirerek izzet-i ve onuru yakalamaya çalışmalıyız.
Kur’an-ı ölülere okumaktan vazgeçip, hayatımızı Kur’ana uydurmak, hemen doğrulup tevbe ile yeniden tazelemek ardından çalışmak için yola koyulmaktır bir mümine yakışan.
Sonuç olarak, Allah ile ne kadar dost olduğumuzu öğrenmek istiyorsak o’nun için ne kadar bedel ödediğimize bakalım.Ne kadar dosttuz? Sorusunun cevabını eminim buluruz.
“... Ey Rabbimiz, iman ettik; bizi bağışla, bize acı; sen merhamet edenlerin en hayırlısısın!...” (Mü’minun 109)