Çocuklar ve Teravih Namazı!

[enderhafızım]

Çocuklar ve Teravih Namazı!

Çocuklar ve Teravih Namazı!


Ramazan ayının en güzel görüntülerinde biride, büyüklerin küçükleri ellerinden tutup Teravih namazı için camiye gitmeleri.
Böyle bir teravih saatinde yine;
Büyük ağabey 6 yaşındaki küçük kardeşinin elinden tutmuş ezan öncesi caminin yolunu tutarlar.
Küçük kardeş sorar.
- Abii bugün kaç tane (rekat) namaz kılacağız.
- Bugün de 33
- Niye hep 33 kılıyoruz abii
- Teravih namazının rekat sayısı o kadarda ondan.
- Rekat ne abii.
- Rekat mı, hani namazda ayakta duruyor sonra yatıyor tekrar ayağa kalkıyoruzya, her ayağa kalkışımıza rekat denir.
- Haa … 33 keremi ayağa kalkıyoruz abii.
- Evet…..

Ve camide namaz kılmaya girerler.
Ezan okunmuştur, herkes namaza kalkar, tam o esnada küçük çocuk sendeler ve kafasını duvara vurur.
Zavallı can acısı ile ağlamaya başlar, abisi hem sesini çıkarmasın diye etrafına bakınarak küçük kardeşinin başını okşar, hemde sus namaza kalktılar diye kardeşini teskin etmeye çalışır.
Tam o esnada, yaşlı biri arkasını döner . Sanırım çocuğun canının acımasından dolayı gelip teskin etmeye çalışacak. 2 kardeşin yanına gelir.
Sert ve sinirli bir şekilde, camiye çocuk ağlatmayamı geldin der büyük kardeşe.
Çıkın camiden der.
ve tam kapıda ayakkabılarını giyip camiden çıkana kadar başlarında durur.
Çocukları camiden çıkardıktan (kovduktan) sonra , safta yerini alan yaşlı zaat huşu ile !!! namaza durur.

Çocuklar camiden çıkıp eve gelirler.
Evdekiler sorar, neden geldiniz camiye gitmediniz mi?
Çocuklar olanı anlatır. Büyük ve küçük çocuğun gözlerinde öyle bir üzüntü var ki…

Halbuki o minik ne heyecanla camiye gitmişti.
Haa bu arada, camiden kovan yaşlı, camiyi yaptıran zengin bir zattı. Adını söylediğinde kovan kişiyi tanıdım. Öyleya camiyi o yaptırmıştı, camideki sükûnetten, caminin içindeki her şeyden o sorumluydu! Çünkü daha öncede çok şey duymuştuk hakkında. Caminin her şeyine karışmakla insanların tepkisini çeken biri idi.

O çocuklar o camiye hangi duygu ve heyecanla gidecek artık!
Susun diye kızsa bir çok önemli olmazdı. Ama kapıdan çıkana kadar başlarında durup kovmak ne demek.
Çocuk kafasını duvara vurmanın acısını yaşarken, camiye giderkenki heyecanını camiden kovulurken yitirdiği özgüven kaybını ne ile tedavi edecekti.
Baktım çocukların yüzlerine, gözlerine…. onların gözlerindeki masumiyeti, kovana karşı duydukları öfkeyi okudum ve ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Halbuki ben onları ne merhalelerden geçirerek bu duyguları aşılamaya çalışmıştım. Bir çırpıda bu duygularını yıpratan o kişiye duyduğum öfke ve çocuklarımın o camiye karşı içlerinde oluşan soğukluğu arasında kalmanın ezikliğini yaşadım…
Keşke arkada oynaşsalar, gülüşseler çocuklar, sırtımıza çıkıp, secdeden kaldırmasalar bizi.
Peygamberimizin sırtına çocuk çıktığında düşmesin diye, secdeyi uzatması gibi bir anlayışı keşke bizler idrak edebilsek…

Bu akşam yaşanan bu olayı yazdım, olaki birileri başka çocuklara yaşatmaz.


Can Demiryel