Annem

[YaŞuHa]

Annem

Annem

Yetim kalmanın acısını en çok onlar his eder. Her insan için babasız kalmak zordur, fakat babasızlık çocuklar için daha bir zordur.
Yetimlik üzerine bir yazar ne kadar kendisini zorlarsa zorlasın, eğer çocuk yaşlarda babasını yitirmemişse yetim kalmış bir çocuğun dünyasını, ruhsal halini en önemlisi yalnızlığını gecenin karanlığında süzülen gözyaşlarının satırlarına yansıtamaz.

Zor iştir yetim kalmak, hiç gelmeyecek olan birini beklemek, akşam karanlık olunca yalnızlık daha çok karartır yetimin dünyasını. Hıçkırıkları çığlığa da dönüşse çok az insan duyabilir yetimlerin hıçkırıklarını, çok az insan öpmeye tenezzül buyurur yetimin gözyaşlarını hiç kimse Hazreti Muhammed Efendimiz gibi okşayamaz yetimin saçlarını.
Efendimizin yolunda olanlar ancak daha iyi anlar yetimlerin yalnızlığını bekesliğini.
yetim olmak, sahipsiz olmak zor ise; hem yoksul hem yetim kalmak iki kez zordur.
Yetim olmak çok zor… Yetim olmadan yetim olmanın zorluğunu asla anlayamayız.

.Sana yetimler hakkında da sorarlar. De ki: Onların gerek kendilerini, gerek mallarını ıslâh edip geliştirmek, elbette hayırlı bir iştir…”

(el-Bakara, 220)
“…Yetimlerin haklarını tam vermekte adâleti gözetin. Yaptığınız her hayrı Allâh mutlakâ bilir.” (en-Nisâ, 127)
“…Sen onları simâlarından tanırsın…” (el-Bakara, 273) buyurmaktadır.

Toplum içindeki muzdaripleri
Merhamet edenlere Rahmân olan Allâh Teâlâ merhamet buyurur. Yeryüzündekilere şefkat ve merhamet gösteriniz ki, gökyüzündekiler de size merhamet etsin.







Yazıyorum seni yine sonu gelmeyen satırlara,
Tutmak istesem de tutamıyorum kendimi
Döküyorum incilerimi kâğıdına.
Ama dökerken hiç korkmuyorum Anne
İnciler arka arkaya dizilsin de seni bana bağlayan bir zincir olsun..
Ve hiç kopmasın…
Bugün tam 18 yıl oldu anne, sensizliğin oltasında kocaman onsekiz yıl..
Herkes sıyrıldı senden bir ben kaldım kancasında sensizliğin!





Kopmak istesem de kopamıyorum senden,
Sanki sen benmişsin bende sen…
Yokluğunun dalgasında bir sandal gibiyim
Kıyıya vurmuş ve paramparça olmuş ufacık bir sandal,
Ne tamir edenim var ne de yerinden oynatanım…
Kızgın bir kurşunla vurulmuş bir keklik gibiyim
Sanki kanadım kırılmış, oynatamıyorum, uçmak istesem de uçamıyorum…
Tek başına kör ebe oynayan bir çocuk gibiyim



Gözlerim görmez dünyamı, kalbimde bir sancı,
Sol yanı yaralı ve ebeleyecek kimsesi olmayan hep ebede kalan bir çocuk…
Sen şimdi bir daha gelmeyecek misin Anne?
Bir daha olamayacak mısın, bir daha ismimi sayıklayarak beni uyandırmayacak mısın?
Her sabah ‘kendinle beni de götür.’diye ağladığımda elime şeker tutuşturmayacak mısın?
Dayanamıyorum anne artık yapamıyorum…
Dün rüyama gelmedin yoksa sendemi koptun benden anne..
Sanki sen bir serçeymişsin bende serçenin yavrusu



Henüz uçmayı öğrenmemişken sen uçup gitmişsin benden uzaklara,
Ve geri dönmeyeceğin diyarlara
Beni de bırakmışsın yılanlarla dolu bir yuvaya
Sen gittikten sonra evimizin mutluluğu neşesi gitti,
Meğer giderken götürmüşsün mutluluğumuzu neşemizi..
Sen gittikten sonra ekmeğimiz aşımız gitti.
Meğer giderken götürmüşsün tadını tuzunu
Yani kısacası Anne..



Sen gittin ömür gitt, dünyam gitti,ben bittim
Yetim kaldı yüreğim…
Bugün çok özel bir gün anne
Bütün çocukların ellerinde hediyeler eve gidiyorlar..
Okulda tören yaptılar anne bütün anneler adına
Dinlemedim ben onları dinleyemedim anne,
Sakın kızma bana ama ne yapayım her kulağımı verip dinlemek istediğimde gözlerim doldu
Okunan her şiir yüreğime battı,canımı acıttı dinleyemedim..
diyemedim annem..diyemedim :(
uff