kıssadan hisse

[mehmet akif2]

kıssadan hisse

"İyi niyetli ve yardımsever bir arkadaşımla bir gün doğada gezinirken, kozasından çıkmaya çabalayan bir kelebek gördük. Kelebek kozanın lifleri arasından sıyrılmaya çalışmaktaydı. Yardımsever arkadaşım hemen kelebeğin imdadına koştu. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırdı, kozayı araladı ve kelebeğin fazla çabalamadan kozadan çıkmasını sağladı.

Ancak kelebek kozadan kolaylıkla çıktıysa da, biraz çırpındı ve uçamadı. Yardımsever arkadaşımın göz ardı ettiği gerçek şuydu:

*Kanatlar ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa hazırlanır.
Kelebek kendini kurtarma çabalarıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenmekteydi.

Yardımsever arkadaşım işini kolaylaştırarak kelebeğin güçlenmesine engel olmuştu. Kelebek hiçbir zaman özgürlüğü tanımadı, hiçbir zaman gerçekten yaşayamadı.”

Psikiatr Ruth Sanford’un bir yazısından alınan bu kısa öyküden şu sonucu çıkarmamız gerekir:

En iyi niyet, yardımseverlik ve aşırı koruyuculukla gösterdiğimiz sevgi, çocuklarımızın gelişmesine ne derece yardımcı oluyor?
Gerçek sevgi çocuğun her şeyini kolaylaştırmak mı, yoksa çabalarına saygı göstererek gelişmesine hayata hazırlanmasına ve sürekli bize güveneceğine, kendine güvenmesine olanak sağlamak mı?


Kaynak: [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[mehmet akif2]

En iyi niyet, yardımseverlik ve aşırı koruyuculukla gösterdiğimiz sevgi, çocuklarımızın gelişmesine ne derece yardımcı oluyor?


arkadaşlar bu soruyu size de soruyorum

bu hataya ben de çoğu kez düşüyorum

sizlerin de görüşlerinizi bekliyorum yanlış ya da doğrularımızı burda paylaşalım

[mehmet akif2]

ben çocuğuma yapabileceği işleri kendinin yapmasına yönlendiriyorum ama çocuğum dışarı oynamaya çıktığında biri döver ya da kızar diye çok çok fazla korumacı davranıyorum

evde arkadaşıyla oynadığında çoğu kez bana şikayete geldiğinde kendi aranızda halledin diyorum ama o görmeden onu kontrol de ediyorum

[Mihrinaz]

ellerine sağlık arkadaşım çok güzel bir paylaşım...

naçizane benimde düşüncem ve yetiştirme şeklim buna dönük...

herşeylerini görmeye duymaya çalışmıyorum...bakıyorum ama görmüyorum,,dinliyorum ama duymuyorum yani...

kızım çok hassas.çok kırılgan..sosyal hayatı okulda değil evde başlıyor zaten..kardeşi desen atmaca herşeyde ben varım diyen bir lider..abide desen özgüven patlaması var...

hepsini taktikle ,takdirle,severek sayarak ..ama en önemlisi başkalarının haklarına ,

saygı duyması gerektiği bilincini aşılayarak büyütmeye çalışıyoruz...buda önce evde başlıyor.

herşeyi eve taşımalarına izin vermeyiz,duruşlarından bi sıkıntı olup olmadığını anlarız zaten..

korumacı anne anlayışını daha anlayabilmiş değilimher zaman sorunlarla önce kendilerinin

yüzleşmesi gerekiyor..birde şu var,kendi çocuğunu kollayan ,gözetleyen anne,başkalarının
çocuklarına karşı çok bencil oluyor.benim çocuğumda benim çocuğum

elini tutarak ,göz teması kurarak başladığımız çocuk eğitimi ,onlar büyüdükçe an be an gelişiyor.

çocuk büyüsün anlatırım.yaşı gelince öğrenir,şimdi ben sahip
çıkayım, o sonra öğrenirle bir yere varılmıyor.bunun örneklerini çok görüyorum..

konunun dışınamı çıktım bilemiyorum ama benim düşüncem böyle dostlar...

elimde de 3 tane işlenmeye hazır pırlantam var..hepsi gökkuşağı gibi..farklı renk farklı desen..

hepsinin ruhuna uygun resimler çiziyor,fıtratlarına uygun terbiyeyle işlemeye çalışıyoruz..

rabbim emanetlerini kendi istediği dairede yetiştirmeyi bize nasipetsin...