Ülkemizin tadı tuzu kaçmadan...

[EyMeN&TaLhA]

Ülkemizin tadı tuzu kaçmadan...

Sanırım yedi sekiz yaşlarındaydım. Rahmetli anneannem yemek yapıyor, ben de mutfakta onu izliyordum. Bir yandan salça, bir yandan çeşniler tencerenin içine girdikçe mutfağın içine güzel kokular yayılıyordu.


Anneannem, bir tutam tuz aldı, hafif hafif serpti yemeğin üzerine…

Çocukluk işte, sordum; “anneanne tuz ne işe yarar?”

“Tuz, yemeğin tadını birbirine bağlar…”

Bu cevaptan bir şey anlamamıştım. Zaten, sorularımın devamı gelsin diye, öylesi yoğun bir cümle söylediğini anneannemin tebessümünden anladım…
“Nasıl yani anneanne?”

“Bak şimdi... Yemek için tencereye giren her şeyin ayrı bir tadı var, öyle değil mi?”

“Evet.”

“Domatesin tadı ayrı, patlıcanın tadı ayrı, hele kabağın tadı bunlardan çok ayrı.”
“Evet.”

“ İşte bu ayrı tatlara, azıcık tuz ilave ederek, ‘hiçbirinin tadını bozmadan’ her birine ‘ortak bir yeni tat’ vererek bunca farklı tadı birbirine bağlamaya yarar tuz.”

Çok şaşırmıştım.

Tuzun ne işlere yarar olduğunu birçok şekilde izah edersiniz belki ama bir Anadolu kadınının bilgece bu tarifini hiçbir yerde bulamazsınız…

Anneannemin o gün amacı bana yemek tarifi yapmak değildi. Zira o, merak duygumun açtığı yoldan kalbimin içine girip, yaşama ait bir şeyler kazandırmaya çalışırdı hep, nitekim bu da öyle oldu.

Tebessüm ederek sordu; “Peki sana sorayım. Bu evin tuzu kim?”

Şaşırdım birden… Şaşkınlığımı anladı, tebessüm ederek devam etti; “Tuz ne işe yarardı? Yemeğin içindekilere ortak bir tat vererek tatları bir ortak tat ile birbirine bağlardı değil mi? Peki bu işi evde kim yapar, evdekileri birbirine kim bağlar?”

Sorunun cevabı zihnimde hemen oluştu; “Annem, babam” dedim…

Tebessüm etti, “evet, evi bir arada onlar tutar. Evde herkesin isteği farklı, düşüncesi farklı, kişiliği farklı. Kimsenin kendi tadını bozmadan bu evin içinde huzurluca yaşayabilmesi, anne babanın evin içine kattığı tuzun dengesini tutturması ile oluşur. Her şeye çok karışırlarsa tuzlu olur yemek, hiçbir şeye karışmazlarsa tuzsuz olur. Tuz kıvamında gerek. Şimdi anladın mı tuz ne işe yararmış?”

Anladım… hem de çok iyi…

Anneannem, beş dakikalık bu bilge duruşu sergiledikten sonra yemeğe döndü, işine devam etti. Bense kendi içime derinleşmeye, onun sözlerini düşünmeye başladım… Sınıfın tuzu kim? Öğretmen. Okulun tuzu kim? Müdür. Mahallenin tuzu kim? Muhtar.
Yıllar geçti, hiç unutmadım, “tuz kıvamında gerek” olduğunun hep şahidi oldum…

İşte şimdi yeniden görüyorum…

Bir süredir ülkemizdeki manzarayı seyrediyorum…

Farklı düşünce, inanç, kültürel geçmişe sahip insanlar birbirinden ayrışıyor… Ülkemizde hiç alışık olmadığımız kadar yoğun ve aleni yalan, iftira, kin, nefret, öfke söylemleri üretiliyor…

Gözlerim, ülkemiz insanlarını bir arada tutacak, farklı yaşam tarzlarına rağmen, herkesi ortak lezzet paydasında buluşturacak yöneticileri arıyor… Ama nafile… Bırakın insanları bir arada tutacak söylemler üretmeyi, asıl ayrışımı onlar üretiyor… Bu gerginlik atmosferinin yarın bir alev topuna dönüşebileceği hesaba katılmadan, insanların gönlünde taht kurmuş kişiler aşağılanıyor. Toplumsal dokumuz, bizzat bu dokuyu korumakla görevlilerce zarara uğratılıyor.

Bu bir akıl tutulmasıdır.

Ülkemizin tadı kaçıyor...
Umarım ya ülkemizin birliğini sağlamakla görevli olanlar kendilerinin düşürüldüğü bu illüzyonist ortamında uyanırlar, ya da onların topluma saldığı nefret söylemleri aynı evin içinde yaşayan karı kocayı, baba oğlu, konu komşuyu birbirine kindar hale getirmez...

alıntıdır

Adem Güneş

[mehmet akif2]

tuzu ne eksik ne fazla tam kararında koymak lazım inşallah bunu ayarlıyabiliriz

fatma emeğine sağlık ne güzel yazı