Gece-Geceler

[Aysima]

Gece-Geceler

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Gece, bir siyahlık değildir sadece... Yalnız olanların, gariblerin yorganı veya onlara bir ab-ı hayat çeşmesi...

Gece, yıldız yıldız gökyüzüyle öteleri işaret eden remiz...

Gece, öten bülbülleriyle, böcekleriyle sonsuzluğu terennüm eden adeta senfonik bir tablosu kâinatın...

Gece aşk kanatlarının ışık ışık açılıp, ötelere uçuştuğu ebedi iştiyakın alevlendiği bir demdir.

Gece, çöl gibi gönüllerin, iniltili feryatlarının hiçbir engel tanımadan yücelere ilettikleri; bir tünel, bir yoldur.

Geceler, bazen yarasa-misallere de mesken olur. Lakin onlar gecelerin kıymetini bilemezler. Sadece onu bir mağara gibi sığınak olarak telakki ederler... Toplumdan kaçanlar, insanlıktan nefret edenler gecelere sığınırlar bir dost gibi...

Fakat bilmezler ki, geceler maşukunu aşıkına kavuşturan bir vuslat demidir... Sevgiliye kavuşmak için kudsilerden kudsi bir zaman parçasıdır. Zira en küçük bir sesten bizar düşecek olan asık gönlü, böylesine ıssız ve sessiz bir anı en güzel bir an olarak değerlendirecek. Ve sevgiye giden yolları takip ederek ona yanan yüreğini sunacak. Böylece kavrulan yüreğinde bir kaç parça defne dalı gibi yeşillikler belirecek bu vuslat hengamında.

Gayri geceler onun dostu, ve ona yol gösteren bir rehber olacak veya O'na, en sevgiliye giden bir yol, yolları açan bir anahtar...

Mehmet ERDOĞAN

[Aysima]

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Hayret ki gece yazılır hep şarkılar ve hep gece yaşanır hayatlar; gece yapılır gözyaşı ile tevbeler, ıslatılır seccadeler. Bir gece vakti yazılan şarkılar, geceye yazılan şarkılardır aynı zamanda ve bir gece vakti yaşanan hayatlar sahibini yaralar sadece. Herkesin gece olabildiği tek şey, hiç kimse olmaktır. Ve hiç kimsenin, gecenin içinde hiçbir hükmü yoktur.
Hükümsüz insanlar geçer gecenin içinden, sabaha dek. Kimileri bir sokak lâmbasının fersiz ışığında arar kendilerini, kimileri solgun ve titrek bir mumun alevinde yitirir benliklerini. Kimileri için hayat henüz vardır, kimileri içinse sonsuz bir kaygıdır o. Bir bebek için boşluğa fırlatılan çığlıktır gece, bir ölü için mezardaki sığlıktır, iki hece. Bir yıldız sağanağının altında yaşansa da çoğu zaman, tek bir yıldızınız bile olmaz size kalan. Bin yıldız geçer de başınızın üzerinden, bir yıldızdır sevdalandığınız. Sevda olur yıldızın adı da sizsinizdir yine geceye arta kalan.

Bir rüyadır hiç olmadığı kadar gerçek. Hem geçmiş vardır içinde, hem de gelecek. An'dır, geçmişi ve geleceği bir çırpıda silecek...

Sancıdır gece, bilinmeyene gebe. Bıçaktır gece yüreğinizde, istemeseniz de. Yalnızlıktır gece fildişi kulesinde.

Eski bir dostun eskimeyen sesinde saklı kalan hüzündür. Saklı kalan aslında, geceden hep gizlediğin yüzündür.

Savaştı, gece, orduları olmayan. Yüzlerce ölü vardır içinizde ve bir o kadar öldüremediklerinizle kendi kavganızdır gece, kendi sevdanızdır da... Ya da ikisinin ortasında, yoğun bir bilmece. Kimi zaman yıldızdır dostunuz, kimi zaman ay, ama kırgınsınızdır hep güneşe.

Gül ile bülbülün hikâyesinde, gülün adı, bülbülün kanıdır gece. Ve aynı hikâyede gece, ilham olur aşka düşen bîçâre gence.

Leyl'dir gece, kelimelerin en karanlığıdır. Leyla olur gece, sebebi mecnunluğundandır.

Yusuf'un gözleridir gece, Züleyha'ya. Yusuf'un sözleridir gece, Züleyha'ya. Züleyha bir ince sızıdır ki, aynı gecelerde, yazgısı düşer ay yüzlü Yusuf'a.

Yazıdır gece, semaya yazılan kaderdir gece, alna kazılan.

Bir sırdır gece kulağa fısıldanan, bir yardır gece omzuna yaslanılan.

Kelebeğin kanadında naif doku, gülün bağrında yaralı koku, bülbülün sesinde hüzünlü buğudur gece.

Eylülün ortasında vurulan aşklar gibi, ağlatır gece. Garip bir sonbahar bestesi bırakır da ellerine, yanaklarından süzülen birkaç damla yaş kalır geriye.

İki dudağının arasında fısıltı, iki sevdanın arasında yanılgıdır gece.

Yâre yazılan nâme, yârdan gelen nâğme ve ümitsiz bir baş eğmedir gece.

Bir sözdür ki telaffuzu yoktur. Bir közdür gece ki, yaktığı yer çoktur.

Duâya açılan ellerde yalvarıştır gece.

Bir kalemdir gece, yazdığı harf adedince, acı düşer suretine.

Bir kâğıttır gece, kalem üzerinden geçtiği sürece, yıldız olur gözlerinde.

Gece benim...

Ben geceyim...

İzin ver ey sevgili! Gecenin içinden, gül kokulu yıldızlar toplayıp yüreğine serpeyim...

Gece benim...

Ben geceyim...

İzin ver ey sevgili!..

Gece benim, ben geceyim. Gecenin içinden geçerken, içinden gece geçen yine benim

[Aysima]

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Yeryüzünün sustuğu, gökyüzünün konuştuğu vakitlerdir geceler.

Dünya siyah yorganını bürünür; ve gökyüzü ayı, yıldızları ve de yıldız kaymaları ile, insanoğlunu eşsiz bir şehrayinle karşı karşıya getirir.

Gecenin bu derunî boyutu, Resûl-i Ekrem’in hayatında kendisini açıkça hissettirir. Ona gelen ilk namaz emri, ‘gece namazı’na dairdi. Gece ibadetlerine, hususan geceleri yaşadığı enfüsî ve âfâkî tefekküre dair birçok sahih rivayet mevcut.

Mirac bir gece vakti vuku buldu. Bu eşsiz yolculuk bir ‘gece yürüyüşü’yle başladı ve Sidretü’l-Münteha’ya, oradan Kâb-ı Kavseyn’e kadar devam etti.

Peki biz muazzam bir ‘âyet’ olan geceyi okuyabiliyor muyuz?

“Yalancı bir gündüz”e dönüşen gecelerde, şehrin ışıkları gecelerimizi karartırken aydınlık gökyüzündeki o âyetleri tefekkür edebiliyor muyuz?

Vahiy nurunun alabildiğine perdelendiği bir ortamda gecenin nurlu yüzünü görmek için ne yapmalı?

Tabiat ve felsefe gecesinden bir çıkış yolu bulabilmek için ucu sabaha çıkan bir yürüyüş gerek.

Ubudiyet miracına giden bir yola başlayabilmek için, önümüzde duran engelleri aşabilmek için

[Aysima]

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Nedense çok seviyorum geceleri. Duygular iyice gün yüzüne çıkıyor, belki de ondan. Belki de sizi hiç yoktan yaratan ve sayısız nimetlerle perverde kılan Rabbinize daha yakın hissediyorsunuz kendinizi, herkesin dostuna yakın olduğu anlarda, sessizlikte...

Geceler, vefalı ve şefkatli bir dost gibi bağrına basıyor sımsıcak.

Geceler, kocaman bir ayna koyuyor karşıma kendimi seyretmem için.

Hassas bir terazi getiriyor önüme, bugünümü dünümle karşılaştırıp tartayım diye.

Ve ben endişe duyuyor, ürperiyorum O'nun rahmetinin gazabını geçtiğini bildiğim halde.

Ve ben korkuyorum, O'nun Settâr olduğunu bildiğim halde.

Geceler, bana Dostlar Dostu'nu hatırlatıyor.

Ben geceleri çok seviyorum.

Geceler, beni sessiz sessiz ve için için ağlatıyor...

[Aysima]

Düşmüş karanlık onun ebediyen bahtına.
Batnında sakladığı nurdan bir helezonu,
Vakti gelince saçar, yeryüzünün sathına.

Akıl almaz bir sır var, gecenin uykusunda,
Top yekûn bir kâinat, bir ışık arzusunda.

Seher vaktiyle biter gecelerin varlığı,
Bir nur huzmesi gelir, yok eder karanlığı.
Yeni bir hayat başlar güneşin doğmasıyla,
Tebessüm eder eşya günün başlamasıyla.

[Aysima]

GURBET
Dağda dolaşırken yakma kandili,
Fersiz gözlerimi dağlama gurbet!
Ne söylemez, akan suların dili,
Sessizlik içinde çağlama gurbet!
Titrek parmağınla tutup tığını.
Alnıma işleme kırışığını
Duvarda, emerek mum ışığını,
Bir veremli rengi bağlama gurbet
Gül büyütenlere mahsus hevesle,
Renk dertlerimi gözümde besle!
Yalnız, annem gibi, o ılık sesle,
İçimde dövünüp ağlama gurbet!..

NECİP FAZIL KISAKÜREK

[Aysima]

Gel Uyan Gecelerde

Ey dîde nedir uyku gel uyan gecelerde
Kevkeblerin et seyrini seyrân gecelerde

Bak, hey’et-i âlemde bu hikmetleri seyret
Bul Sâniini ol O’na hayrân gecelerde

Çün gündüz olursun nice ağyâr ile gâfil
Ko gafleti, dildârdan utan gecelerde

Gafletle uyumak ne revâ abd-i hakîre
Şefkatle nidâ eyleye Rahmân gecelerde

Cümle geceyi uyuma Kayyûm’u seversen
Tâhî olasın Hayy ile ey cân gecelerde

Âşıklar uyumaz gece hem sen uyuma kim
Gönlün gözüne görüne cânân gecelerde

Dil beyt-i Hudâdır onu pâk eyle sivâdan
Kasrına nüzûl eyleye Rahman gecelerde

Az ye az uyu hayrete var fânî ol ondan
Bul cân-ı bekâ ol O’na mihmân gecelerde

Allah için ol halka mukârin gece gündüz
Ey Hakkı, nihân-ı aşk oduna yan gecelerde

Erzurumlu İbrahim Hakkı